تحلیل زیست پذیری بافت های فرسودۀ شهری (مطالعۀ موردی: بافت فرسودۀ شهر زنجان)

شهر زیست پذیر، طیف کاملی از فضاها و فعالیت های اجتماعی و اقتصادی جذاب و پرمعنا دارد. چنین شهری، مکانی مطلوب برای کار و زندگی به­شمار می­رود. رویکردهای گوناگونی دربارۀ زیست پذیری شهری مطرح شده است، مانند رویکرد تجربی، رویکرد ادراک­های فردی و رویکرد کیفیت زندگی. این پژوهش، با رویکرد کیفیت زندگی، به مطالعۀ بافت های فرسودۀ شهری زنجان می­پردازد. هدف این پژوهش، شناخت وضعیت زیست پذیری بافت فرسودۀ شهر زنجان و عوامل مؤثر بر آن است. برای دستیابی به این هدف، با بهره گیری از روش های توصیفی- تحلیلی و پیمایشی و با بهره گیری از ابزار پرسشنامه، 381 نفر از ساکنان بافت فرسوده، به روش نمونه گیری احتمالی ارزیابی شدند و اطلاعات گردآوری­شده با به­کارگیری تحلیل های عاملی، رگرسیون و تحلیل مسیر در محیط نرم افزار spss از لحاظ آماری تجزیه و تحلیل شد. مطابق نتایج تحلیل عاملی، زیرشاخص­های مدیریتی (982/0= ex) سهم بیشتری در تأثیرگذاری بر میزان زیست پذیری بافت فرسودۀ شهر زنجان دارد. همچنین نتایج تحلیل رگرسیونی زیست پذیری بافت فرسودۀ شهر زنجان نشان می­دهد در میان عوامل، زیست پذیری بافت فرسودۀ شهر زنجان، بیشترین مقدار همبستگی را با شاخص اجتماعی (645/0= r2) دارد و به تحولات و توسعه مناسبات اجتماعی بسیار وابسته است؛ چنانکه تحلیل مسیر نیز نشانگر آن است که شاخص اجتماعی (622/0= β) در میان سایر عوامل، به طور مستقیم بیشترین اثر را بر زیست پذیری داشته است.